Is ondernemen topsport?

Je hoort het vaker, ondernemen is topsport. Zou dat werkelijk zo zijn? De dikke Van Dale schrijft dat topsport sport op het allerhoogste niveau betekent. NOC*NSF heeft topsportbeleid en omschrijft hierbij dat het atleten betreft die op wereldniveau willen excelleren.

Mijn gedachte gaan uit naar de groenteboer die zijn winkel zes dagen per week geopend heeft, om zeven uur ’s ochtends begint en zijn winkel om zes uur sluit. Dan mag er nog worden opgeruimd en trekt hij de deur om half zeven achter zich dicht. En op zaterdag is dat een uurtje vroeger. Zo maakt deze hardwerkende man zo maar 70 uren per week. Maar excelleert hij?

Bij de Champions League zien we enkele sterren regelmatig op de grond liggen. De druk op die sporters zal enorm groot zijn gezien de belangen, maar hoeveel uren ze effectief met de basis aan de slag zijn weet ik niet. Die 70 uren zullen ze niet halen. Maar wel sporten ze op het allerhoogste niveau.
Zou die groenteboer dan nog een aantal stappen moeten zetten om tot minder uren te komen, moeten gaan zoeken naar andere afzetmarkten met zijn maaltijden en zijn formule moeten aanpassen aan de toekomstige vraag uit de markt? En daarmee voorloper in zijn regio en vakgebied kunnen worden en dus gaan excelleren?
Is ondernemen dan topsport?